сышла. Але гіяцынты чакалі,
І дзень не разбудзіў вокны,
І ў лёгкіх складках жаночай шалі
Квітнела начная цішыня.
У касых промнях вячэрняй пылу,
Я ведаю, ты прыйдзеш зноў
Духмянасьць нільскіх лілей
Мяне вабіць і ап'яняльны.
Мне слабасць гэтых рук знаёмая,
І гэтая шаптаўся гаворка,
І стройнай таліі млосць,
І матавасць пакатых плечаў.
Але ў імені тваім - бязмерна,
І рыжы змрок вачэй тваіх
Тоіць змяіную няслушнасць
І ноч паданняў навальнічных.
І, свеце Дольная падуладная,
Між ўсіх - не ведаеш ты адна,
Якім руплівасці ты датычная,
Якою верай хрышчоная.
увайдзі, сваёй ня ведаючы волі,
І, добрая, ў вочы глянь,
І цёмным позіркам вострай болю
Жывое сэрца палосная.
Запоўз да мяне змяёй паўзучай,
У глухую поўнач аглушыць,
Вуснамі млявымі замучала,
Касой чорнай задушыў.
31 сакавік 1907
