На вуліцы - дожджык і золь,
не ведаеш, аб чым гараваць.
І сумна, і хочацца плакаць,
І няма куды сілы падзець.
Глухая туга без прычыны
І дум неадчэпна угар.
Давай-ка, nakolem luchinы,
Раздуем сабе самавар!
авось, хоць за чайным пахмеллем
Буркатлівыя словы мае
Зацепліўся выпадковым весялосцю
Санлівыя вочы твае.
За вернасць старадаўнім чыне!
для гэтага, каб жыць, не спяшаючыся!
авось, і распадаюцца Krucina
Сербанулі чаю душа!
10 снежні 1915
