А. М. Рэмізаў
Я прагнаў цябе пугай
Апоўдні скрозь кусты,
Каб дачакацца тут ўдваіх
ціхай пустаты.
Вось - сядзім з табой на моху
Posredi.
Трэці - месяц наверсе -
Скрывіў свой рот.
Я, як ты, дзіця Дубрава,
Аблічча мой таксама сцёрты.
Цішэй вод і ніжэй травы -
заняпалы чорт.
На дурным каўпаку
Бубянец расстанняў.
За плячыма - удалечыні -
Сетка рачных излук…
І сядзім мы, Durachka, –
насмарк, немач вод.
зелянеюць каўпачкі
задам наперад.
Зачумленага сон вады,
іржа хвалі…
Мы - забытыя сляды
Чыёй-то глыбіні…
Студзень 1905
