Яны даўно мяне тамілі:
У разгары цнатлівай мары
яны сумавалі, і не жылі,
І мялі белыя кветкі.
І вось - у сталовых і гасціных,
Над стосам чарак, даць, старых жанчын,
Над нудой іх абедаў чинных -
Святло электрычны патух.
Да чаго-то ўносяць, ставяць свечкі,
На тварах - жоўтыя кругі,
Шыпяць пергаментныя прамовы,
З цяжкасцю варушацца мазгі.
Так - абураецца ўсе, што сыта,
Сумуе сытасць важных чэраве:
Бо перакулена карыта,
Устрывожаны іх цвілы хлеў!
Цяпер ім выпаў бедны жэрабя:
Іх дом стаіць неасветлены,
І паляць ім слых маленні аб хлебе
І чырвоны смех чужых сцягоў!
Хай дажывуць свой век звыкла -
Нам шкада іх сытасць разбураць.
Толькі чыстым дзецям - непрыстойна
Іх старой нудзе пераймаць.
10 лістапада 1905
