Спачывае ў свеце Тэадарых,
І Дантэ ня ўстане з ложка сну.
Дзе перш бушавала мора,
Там - вінаград і цішыня.
У лашчыў і ціхім позірку
Ravennskih дзяўчыны - вясна.
Тут голас страсці немагчымы,
Адказу няма маёй маленню!
Аб, як я перад табой нікчэмны!
Зайздрошчу тваім лёсе,
Аб, зерне! - запалам да цябе
Заўсёды ўсхваляваны і устрывожаны!
чэрвень 1909
