Мы сустрэліся з табою ў храме
І жылі ў радасным садзе,
Але вось смуроднымі дварамі
Пайшлі да праклёну і працы.
Мы мінулі ўсе вароты
І ў кожным бачылі акне,
Як цяжка ляжыць праца
На кожнай сагнутай спіне.
І вось пайшлі туды, дзе будзем
Мы жыць пад нізкай столлю,
Дзе праклялі адзін аднаго людзі,
Забітыя сваёй працай.
Імкнучыся не запэцкаць сукенкі,
Ты ішла між спячых на падлозе;
Але самы сон іх быў праклён,
Вунь там - у Запляваная куце…
ты павярнулася, зазірнула
Даверліва ў мае вочы…
І на шчацэ маёй бліснула,
Скацілася п'яная сляза.
няма! Шчасце - святкуюць клопат,
Бо маладосць даўно прайшла.
Нам прабавіць стагоддзе праца,
Мне - малаток, Вы - іголка.
Sidi, ды шый, глядзі ў акенца,
Людзей паўсюль гоніць праца,
і гэта, каму цяжэй трошкі,
Тыя песні доўгія спяваюць.
Я блізу цябе працаваць стану,
авось, ты не ўзгадаеш мне,
Што я ўбачыў дно шклянкі,
Топячы адчай ў віне.
Верасень 1906
