ня спаць, не памятаюць, не гандлююць.
Над чорным горадам, як стогн,
варта, рвучы ноч глухую,
Урачысты велікодны звон.
Над чалавечым стварэнне,
Якое ён у зямлю убіў,
над смуродам, смерцю і пакутай
Балабоняць да страты сіл…
Над мировою чепухою;
над усім, чаму нельга дапамагчы;
Тэлефануюць над кажушком футравае,
У якой ты была ў тую ноч.
30 сакавік 1909
Рэвель
