Бывайце. Дайце руку Вашу…
Ня трэба, няма! Да чаго зноў
Перапаўняць пакутай чашу,
Пакутай сэрца кранае?..
Даволі Вашымі прамянямі
Сілкаваліся далікатныя мары…
сёння, разлучыла ў Вамі,
Я не скажу Вам больш: «Ты»!
ня плачце! Бачыць не хачу я,
Як Вы рыдаеце… Аб чым
вам плакаць?.. Божа! не магу я,
Мая душа поўная дыму!..
ну, сыходзіце… поўна… поўна…
Я плачу… дай, да сваіх грудзей
цябе прыцісну, мой вораг маўклівы!!..
Вось так… Бывай!.. Цяпер… ісці…
вясна 1898
С.-Пецярбург
