маўчыце, праклятыя струны!
А. майкі
Адзін аднаму мы таемна варожыя,
зайздросныя, глухі, чужыя,
А як бы і жыць і працаваць,
Не ведаючы адвечнай варожасці!
Што рабіць! Бо кожны стараўся
Свой уласны дом атруціць,
Усе сцены прасякнуты атрутай,
І няма дзе кіраўніка схіліць!
Што рабіць! Изверившись ў шчасце,
Ад смеху мы сходзім з розуму,
І, п'яныя, з вуліцы глядзім,
Як руйнуюцца нашы хаты!
Здраднікі ў жыцці і дружбе,
Пустых марнатраўцы слоў,
Што рабіць! Мы шлях расчышчаем
Для нашых далёкіх сыноў!
Калі пад плотам у крапіве
Няшчасныя косткі згніюць,
Якой-небудзь позні гісторык
Напіша вялікі праца…
Вось толькі замучыць, пракляты,
Ні ў чым не вінаватых дзяцей
Гадамі нараджэння і смерці
І кучай кепскіх цытат…
Сумная доля - так складана,
Так цяжка і святочна жыць,
І стаць здабыткам дацэнта,
І крытыкаў новых пладзіць…
Закапацца бы ў свежым быльнягу,
Забыцца б сном назаўжды!
маўчыце, праклятыя кнігі!
Я вас не пісаў ніколі!
24 ліпеня 1908
