Вясны і зімы мянялі ўбранне.
Месяц па небе каціўся - злавесны ліхтар.
вы, людзі, нараджаліся з жаданнем хутчэй памерці,
Страхам начным знясіленыя.
А над балотам - пракляты званар
Біў і будзіў званічную медзь.
гукі ляцелі, як пугачы,
У начны прастору.
Звон самы блажэнны,
Самы вялікі і святой,
Той, што раніцай скликал прыхаджан,
Па начах раздаваў гэтыя гукі.
Хто рассее балотны туман,
Хаваючыся за начной цемрай?
Чые пампуюць праклятыя рукі
Гэты звон палонны?
У гадзіну панурага звону я быў
пад сцяной, сярод балотнай травы,
Я пазнаў цябе, чорны званар,
Але не мне утаймаваць тваю медзь!
Я ў балотах i блукаў.
людзі спалі. Аб, людзі! Пакуль не прачнуцца вы, –
Месяц будзе вам - чырвоны, злавесны ліхтар,
Страшны звон будзе вам спяваць!
7 лістапада 1906
