Апусціся, фіранка палінялых,
На балючыя герані мае.
Прайдзі, цыганская жыццё небывалая,
гасіць, somkni вочы твае!
ці ты, жыццё, маю сьвятліцу бедную
Прыбірала стэпавым кавылем!
ці ты, жыццё, маю сонь беспрасыпным
Зялёным атручвала віном!
як цыганка, платками узорными
Рассцілаюць ты перада мной,
Ой Ці косамі сінявата-чорнымі,
Ой Ці бурай запалу агнявой!
Што рыдала мне ў шэпце, у зáбытьи,
Незямныя ль якія словы?
Сам не свой толькі быў я, без памяці,
І хадзіла кругам галава…
Спала мая стэп, TRAVEL выдаленая,
ні агню, ні зоркі, ні шляху…
І каго цалаваў - не мая віна,
ты, каму абяцаўся, - просты…
30 снежні 1908
