Сярдзіты позірк бескаляровых вачэй.
Іх горды выклік, іх нянавісць.
Усіх ліній - раставанне і спеў.
Так я Вас сустрэў у першы раз.
У партэры - ноч. нельга дыхаць.
Нагруднік чорны блізка, блізка…
І бледны твар… і пасму
валасоў, спадальная нізка…
Аб, не ўпершыню дзіўных сустрэч
Я адчуў нямую жуткость!
Але гэтых нервовых рук і плячэй
Амаль палохалая чуласць…
У руху ганарлівай галавы
Прамыя прыкметы прыкрасці…
(Так на людзей з-за агароджы
Панура паглядзеў львы).
А там, пад круглай лямпай, там
Ужо зноў змоўкла сегидилья,
І злосць, і рэўнасць, што няма да Вам
Ідзе закаханы Эскамільо,
Ня Вы возьмецеся за тасьму,
Каб зменшыць святло непатрэбны
І не блісне ужо шэраг жамчужны
Зубоў - няшчаснаму таго…
Аб, не глядзець, маўчаць - няма мачы,
Сказаць - не трэба і нельга…
І Вы ўжо (зоркай сярод ночы),
Слізгальнай хадой слізгаючы,
Рух - у тым жа акце,
І песня Вашых далікатных плячэй
Ужо да жаху знаёмая,
І сэрцу наканавана берагчы,
Як памяць аб іншай айчыне, –
ваш лад, дарагі навек…
А там: сыйдзем, сыйдзем ад жыцця,
Адыдзем ад гэтай сумнай жыцця!
Крычыць загінулы чалавек…
І Марта наносіць мокры снег.
25 сакавік 1914
