Яўгену Іванову
Вось Ён - Хрыстос - у ланцугах і ружах -
За кратамі маёй турмы.
Вось Ягня Лагодны ў белых шатах
Прыйшоў і глядзіць у акно турмы.
У простым акладзе сіняга неба
Яго абраз глядзіць у акно.
Ўбогі мастак стварыў неба.
Але Аблічча і сіняе неба - адно.
адзіны, светлы, трохі сумны -
За Ім ўзыходзіць хлебны збажыну,
На пагорку ляжыць агарод капусны,
І бярозкі і елкі бягуць у яр.
І ўсё так блізка і так далёка,
Што, стоячы побач, дасягнуць нельга,
Я не магу дасягнуць сіняга Ака,
Пакуль не станеш сам, як сьцежка…
Пакуль такі ж жабрак ня будзеш,
ня ляжаш, istoptan, у глухой яр,
Пра ўсё не забудзешся, і ўсё не разлюбіў,
І не поблекнешь, як мёртвы збажыну.
10 Кастрычніка 1905
