дзікі вецер
шкла гне,
Аканіцы з завес
буяна ірве.
Гадзіну ютрані пасхальнай,
звон далёкі, звон сумны,
Глухата і чарната.
толькі вецер, госць нахабны,
скаланае вароты.
За акном чорна і пуста,
Ноч поўная крокаў і храбусцення,
Там рака ламае лёд,
Там мяне нявеста чакае…
Як мне скінуць злы дрымоту,
Як мне госця адагнаць?
Як мне мілую - чужому,
Проклятóму ня аддаць?
Як ня кінуць усё на свеце,
Ня страціць надзею ва ўсім,
Калі ў госці ходзіць вецер,
Толькі дзікі чорны вецер,
Скалынаць мой дом?
Што ж ты, вецер,
шкла гнеш?
Аканіцы з завес
дзіка рвешь?
22 сакавік 1916
