Мы - чарняцы, брыдуць ў імгле,
Куды вядзе нас факел веды
І стары жрэц з маршчынамі на лобе,
выкрывае пакуты.
бясшумны, рол neznaemыy граніт,
Вакол - толькі каменныя гукі.
Ён пагардліва рассеяна глядзіць
І накіроўвае нашы рукі.
мы дрогнем. празвініць, ўпаў, кірха -
Зірнуць у вочы не ўсякі смее…
Толькі стары жрэц - усмешкай пагардліва
Мы blesnet - і страх rasseet.
