У гадзіны нядаўняга падзення
Душа раптам зразумела
Усю немагчымым вяртанне
таго, чым ты тады вабіла;
Усю немагчымасць ранейшай сілы,
Што так даўно абодвух нас
У адну мару злучыла
І абняла ў апошні раз…
нажаль! прытворства немагчыма,
І ты, як я, павінна зразумець,
Што ўсе волненье будзе ілжыва,
І застаецца - успамінаць…
16 студзень 1900
