ты, думы вечнай, натхнёнай
Суровы бляск у вячэрняй імгле,
З тваёй усмешкай патаемнай
Nezapyatnannom Целле!
ты, адкрыцьцё і таямніца!
У вячэрні гадзіну цябе мне шкада,
Аб, які падарыў мне выпадкова
Жывую радасць і смутак!
Першапачатковых гадоў шчаслівых
астылы жар, патухлы святло!
Ты ўсё яшчэ на цёмных нівах
Агністых пакідаеш след!
20 студзень 1901
