Пройдзе зіма - убачыш ты
Мае раўніны і балоты
І скажаш: «Колькі прыгажосці!
Якая мёртвая дрымота!»
але памятайце,, юная, у цішы
Маіх раўнін захоўваў я думы
І дарэмна чакаў тваёй душы,
хворы, мяцежны і пануры.
Я ў гэтым змроку гадаў,
Глядзеў у твар я смерці хладный
І бясконца доўга чакаў,
У туманы узіраючыся прагна.
Але міма праходзіла ты, –
Сярод балот захоўваў я думы,
І гэтай мёртвай прыгажосці
У душы застаўся след пануры.
21 верасня 1901
