За ўсё, за ўсё табе дзякую я:
За таемныя пакуты запалу,
За горыч слёз, атруту пацалунку,
За помста ворагаў і паклёп сяброў;
Для людзей цэдры, растраченным у пустыні.
Лермантаў
1
Аб, вясна без канца і без краю -
Без канца і без краі мара!
пазнаю цябе, жыццё! прымаю!
І вітаю звонам шчыта!
прымаю цябе, няўдача,
І поспех, табе мой прывітанне!
У зачараванай вобласці плачу,
У таямніцы смеху - ганебнага няма!
Прымаю бяссонныя спрэчкі,
Раніца ў завесах цёмных вокны,
Каб мае запалёныя погляды
раздражняла, п'янаму вясна!
Прымаю пустынныя весі
І студні зямных гарадоў!
Osvetlennое прастору пад небам
І tomleniya rabyih працы!
І сустракаю цябе каля парога -
З буяным ветрам у змяіных кучарах,
З неразгаданым імем Бога
На халодных і сціснутых вуснах…
Перад гэтай варагуючымі сустрэчай
Ніколі я не кіну шчыта…
Ніколі не адкрыеш ты плечы…
Але над намі - хмельная мара!
І гляджу, і варожасць мераю,
ненавідзячы, раз'юшана праклінаючы і любячы:
для muchenyya, за гібель - я ведаю -
Ўсё роўна: прымаю цябе!
24 Кастрычніка 1907
2
прыняў свет, як звонкі дар,
Як золата жменю, я стаў багаты.
гляджу: расце, шуміць пажар -
Вочы твае гараць.
Як зрабілася не па сабе і светла!
Увесь горад - яркі сноп агню,
Рака - празрыстае шкло
І толькі - няма мяне…
Я тут, у куце. Я там, укрыжаваны.
Я прыбіты да сцяны - глядзі!
Гараць вочы твае, гараць,
Як чорных дзве зары!
Я буду тут. Мы ўсе згарым:
Увесь горад мой, рака, і я…
Хрысьціў хрышчэньнем агнявым
Аб, мілая мая!
26 Кастрычніка 1907
