Там змярканне невыразна трапяталі,
Таямніча змяняючы дзень пусты.
Хто, праходзячы, душы маёй скрыжалі
Апанаваў ўпартае марай?
Хто, праходзячы, трывожна кінуў погляды
На гэты цьмяна адыходзячы дзень?
там, у глыбінях, - мары і думкі скоры,
тут, на зямлі, - як сон, і святло і цень.
Але я разумею і ўсё марай объемлю,
адкіну сны, ўбачу наяве,
Хто крануў тут адну са мною зямлю,
Па яго ў вячэрні змрок паплыву.
лютага 1902
