Пецярбургскія змярканне снежныя.
Погляд на вуліцы, ружы, нашчадка…
Думкі - нібы ў дзяўчыны далікатныя,
А пра што, - і сама не разумею.
Ўсё гляджу ў маё люстэрка соннае…
(ён, павінна быць, Гледзячы ў акно…)
Вунь твар маё - злое, закаханае!
брат, як мне надакучыла яно!
Запевания нізкага голасу,
Снежна-белыя рукі мае,
Мае тонкія рудыя валасы,
Як даўно яны сталі нічые!
муж сышоў. Святло такі брыдкі…
Усё ж кроў ружавее… свет…
Пагляджу-ка, ён там ці не?
Так і ёсць… брат, какой неадчэпна!
15 сакавік 1914
