Пеўня згубіла бабулька,
залатога, як дзень, пеўня!
Ня самі адчыніліся клетушкі,
Доўга ль ў зімовую ноч да граху!
І на белым узорных крылечке
Прамільгнуў залаты грабеньчык…
А старая спускаецца з печкі,
Усё не можа знайсці адыходак…
Вось - ўдарыла святлом у акенцы,
Загарэўся старэчы вачэй…
На двары - нібы яркае сонца,
Вёсачка варта напаказ.
крыніца, якая бяда здарылася,
Пры гэтым не намацаць кульбай…
Іш, праклятая, дзе завалілася!..
А вялікія вочы ў страху:
Вунь стаіць ён у куце, азораны,
З-пад шапкі вытарэшчвае вочы…
А на вуліцы снежнай і соннай
заваруха, валтузня, галасы…
Прыбеглі да бабульчынага дому,
захапілі вядро, хто не дурны…
А ўжо ў купцы попелу - незнаёмы
Нясмела скурчыўся маленькі труп…
доўга, бабуля, дакладна, як,
Не адшукаць ты свой адыходак…
Пеўніка свайго страціла,
паляванне, знайшоў цябе сам петушок!
Зімовы вецер гуляе і свішча,
Усе гуляе з якая тырчыць трубой…
Мёртвы вачэй быццам усё яшчэ шукае,
Дзе прапаў петушок… залаты.
А над купкай попелу разметенной,
Дзе гуляў і дзёўб петушок,
то згасне, то ўспыхне чырвовы
залаты, заліхвацкай грабеньчык.
11 студзень 1906
