Мы падышлі - і вады сінія,
Як дзве расплеснутых сцены.
І вось - удалечыні бялее скінія,
І далі мутныя бачныя.
Але ўжо над горнымі праваламі
На дымна бліскучы ўцёс
Ты не взбежишь, полую kimvalami,
У вянку з дзікіх чырвоных руж.
Так - і цудоўным зачараваныя -
Не пазьбегнем свайго лёсу,
І, у ланцугі новыя закутыя,
трызненне, сумныя рабы.
25 студзень 1906
