У гадзіну глухой расстання з морам,
З ціха ропщущим прыбоем,
З затуманенай далечай -
мы адны, з вялікім горш,
Сівізны свае закрыем
Белым саванам - смуткам.
Протекут яшчэ мгновенья,
Адыдуць у цёмныя стагоддзя.
Будуць новыя бачання,
Будзе старая туга.
І ў сумны саван кроясь,
Аддаючыся таемна гору,
Не ўбачым мы тады, –
Як гарыць твой млечны пояс!
Як ляціць да роднага мора
серабрыстая зорка!
лістапада 1906
