Я памятаю гадзіну глухой, бяссоннай ночы,
прайшлі года, а памяць усё моцная.
панавала цемра, але не звесці вочы,
І думаў розум, і сэрцу - не да сну.
Раптам здалёк пачуўся ў зьняволеньне
З цішыні будучых паўсне
Невыразны гук невыразнага маленьнях,
невядомы, бяскрылы, страшны кліч.
То ці быў стогн душы бязбожна дзікай,
І ўжо тады не сустрэліся сэрца?
Ты мне знакам, нагруднік мой Двухаблічны,
Мой мілы сябар, варожы да канца.
27 чэрвень 1901. З. Боблово
