І зноў, бліснуўшы з чары віннай,
Ты пасяліла ў сэрцы страх
Сваёй усмешкай нявіннай
У тяжелозмейных валасах.
Я перакулены ў цёмных бруях
І зноў ўдыхаю, Ня кахаючы,
Забыты сон аб пацалунках,
Аб снежных завіруха ўкруг цябе.
І ты смяешся дзівосным смехам,
Змеишься ў чары залатой,
І над тваім Собаль мехам
Гуляе вецер блакітны.
І як, гледзячыся ў жывыя бруі,
Не ўбачыць сябе ў вянку?
Твае не ўспомніць пацалункі
На твары zaprokinutom?
29 снежні 1906
