Ты ля каміна, схіліўшы сівізны,
Слухаеш казкі ў вершах.
Мы за табою - нябачныя сны -
Чэрці ўзор на сценах.
Дачка твая - у крэслах - вясны ружовую,
Стражэй вячэрніх ценяў.
Мы ніколі не стукалі пры ёй,
Мы не сваволілі пры ёй.
Як у цябе добра і светла -
Нам за сьцяною цёмна…
дай пагарэзіць, пастукае ў шкло,
Дай-ка - Забьемся у акно!
Скажаш ты ціха, падняўшы сівізны:
«Грукнула дзесьці, сябрук?»
дачка твая, што румяней вясны,
скажа: «Там шэры зверок».
1 лістапада 1903
