Ты глядзіш у вочы ясным зорям,
А горад ставіць агеньчыкі,
І ў завулках пахне морам,
Спяваюць фабрычныя гудкі.
І у мітусні непераможнай
Душа туманам предана…
Вось чырвоны плашч, які ляціць міма,
Вось жаночы голас, як струна.
І намеры твае ня смелыя,
Як зморшчыны сучасных шатаў…
І жанчыны вейкі-стрэлы
Так часта апускаюць уніз.
Каго ты ў слізкай імгле заўважыў?
Чые вокны свецяць скрозь туман?
тут рэстаран, як храмы, светлы,
І храм адкрыты, як рэстаран…
На бязвыхадныя падманы
Душа дарэмна панеслася:
І погляды паннаў, і рэстараны
Загаснуць усе - у вызначаную гадзіну.
снежні 1906
