Снежная імгла ўзвілася.
Ляглі гурбы кругам.
што. Я з табой незнаёмы.
Ты - вершаў маіх палонная вязьмо.
І таемна плётак вязьмо,
Ніткі снежныя ачыстку і пляту.
Ты не першая мне аддалася
На цёмным мосце.
Тут - электрычны свет.
Там - пустата мораў,
І скавана ільдамі злая вада.
Я не адкрыю табе дзвярэй.
няма.
ніколі.
І снежныя пырскі, выцягваючы за сабой,
Мы ляцім у мільёны бездані…
Ты глядзіш ўсё той жа палоннай душой
У купал ўсё той жа - зорны…
І глядзіш у смутку,
І снег сіняй…
цёмныя далі,
І бліскучы бег саней…
І калі са мной сустракаюцца
непазбежныя вочы, –
Глыбі снежныя выкрываюцца,
набліжаюцца вусны…
вышыня. глыбіня. снегавая tishy.
І ты маўчыш.
І ў душы тваёй безнадзейнай
Тая ж лёгкая, палонная сум.
Аб, вершы зімы среброснежной!
Я чытаю вас на памяць.
3 студзень 1907
