Зноў аснежаную калоны,
Елагин мост і два агню.
І голас жанчыны закаханы.
І храбусценне пяску і храп каня.
два Tenney, злітых ў пацалунку,
Ляцяць у паражніны саней.
Але не хаваючыся і ня дбаючы,
Я з гэтай новай - з палоннай - з ёй.
што, ёсць сумная асалода
У тым, што каханне пройдзе, як снег.
Аб, хіба, хіба прысягаць трэба
У старадаўняй вернасці навек?
няма, я не першую лашчу
І ў строгай выразнасці маёй
Ужо ў пакорлівасць не гуляю
І царстваў ня патрабую ў ёй.
няма, з сталасцю геаметрыі
Я лік кожны раз без слоў
масты, капліцу, рэзкасць ветру,
Бязьлюдзьдзе нізкіх выспаў.
Я шаную абрад: лёгка заправіць
Мядзведжую паражніну на лета,
І, тонкая постаць абняў, хітруе,
І імчацца ў снег і цемру,
І памятаць вузкія чаравікі,
Шалеў ад хладный футра…
Бо грудзі мая на паядынку
Не сустрэне шпагі жаніха…
Бо са свечкай у трывозе даўняй
Яе не чакае каля дзвярэй маці…
Бо бедны муж за шчыльнай аканіц
Яе не стане раўнаваць…
Чым ноч прайшла ззяла,
Чым сапраўдная кліча,
Усё толькі - працяг балю,
З святла ў змрок пераход…
22 лістапада 1909
