(Двое праносяцца ў сферы завей)
ён
Няма зыходу завіруха пявучым!
Няма заходу вачам тваім зорным!
Рукою подъятой да хмарам
Ты влечешь мяне да прадоньнем!
яна
Аб, капітальны рамонт! Аб, дагнаць!
Pomerkli дзён.
стагоддзі хвілін.
зямля астыне.
Месяц кульне
Сваё аблічча да зямлі!
ён
Хто надзел мой выме,
Tot oprokinut
У бяздоннай імгле!
яна
пакінь трывогі,
Завея ў дарозе
цябе заспела.
лашчаць завірухі,
Ты - у месячным крузе,
Цябе пракалолі снежныя іголкі!
ён
Сэрца - грамадства
Горнай лавіны -
Коціцца ў бездані…
Ты гібелі рада,
Дзева бездані
зорнай!
яна
Я ўкалыхае
Цароў і герояў…
слухай снегу!
Са снежнага залы,
З надзвездных пакояў
Спяваюць баявыя рогі!
ён
Меч мой жалезны
Патануў у срэбнай віхуры…
Дзе меч мой? Дзе меч мой!
яна
УВАГА! УВАГА! Я - вецер сустрэчны!
Мы - у месячным крузе!
Мы - у бездані зорнай!
ён
прабачце, айчына!
Здравствуй, холад!
Адчыні мне застылыя рукі!
яна
слухай, слухай трубныя гукі!
хто малады, –
Расстануся з Дольная жыццём!
ён
прабачце! прабачце!
астыла сэрца!
Дзе ты, сонца?
(Завіруха узнімае белы крыж!)
8 студзень 1907
