Позняй восенню з гавані
Ад завеянай снегам зямлі
У прызначанае плаванье
Ідуць цяжкія караблі.
У чорным небе азначаць
Над вадой пад'ёмны кран,
І адзін ліхтар пампуецца
На аснежаную беразе.
І матрос, на борт ня прыняты,
ідзе, хістаючыся, скрозь буран.
ўсё страчана, усе выпіта!
Даволі - больш не магу…
А бераг апусцелі гавані
Ужо першы лёгкі снег занёс…
У самым чыстым, у самым далікатным саване
Салодка спаць табе, матрос?
14 лістапада 1909
