Калі замруць адчай і злосць,
сыходзіць сон. І дужа спім мы абодва
На розных полюсах зямлі.
Ты пра мяне, быць можа, мроіш ў гэтыя
гадзіннік. Ідуць гадзіны хадой стагоддзяў,
І сны ўстаюць у зямной далі.
І бачу ў снах твой вобраз, твой цудоўны,
Якім ён быў да ночы злы і гарачай,
Якім з'яўляўся мне. глядзі:
Усё тая ж ты, якой квітнела калісьці,
там, над гарой туманнай і зубчастай,
У промнях нягаснучай відна.
1 жнівень 1908
