1-гэта студзень
Як часта, стракатаю натоўпам акружаны,
Калі перада мной, як быццам бы праз сон,
Пры шуме музыкі і танца,
Пры дзікім шэпце затверженных прамоваў,
Мільгаюць вобразы бяздушныя людзей,
Прыстойнасцям сцягнутыя маскі,
Калі дакранаюцца халодных рук маіх
З нядбайнай адвагай прыгажунь гарадскіх
Даўно бясстрашна рукі, –
Вонкава Апускаючыся ў іх бляск і мітусню,
Лашчу я ў душы старадаўнюю мару,
Загінуўшых гадоў святыя гукі.
І калі як-небудзь на імгненне ўдасца мне
забыцца, - памяццю да нядаўняй даўніны
Лячу я вольнай, вольнай птушкай;
І бачу я сябе дзіцем; і вакол
Родныя всё месца: высокі панскі дом
І сад з разбуранай цяпліцай;
Зялёнай сеткай траў пакрыты спячы сажалка,
А за сажалкай сяло дыміцца - і ўстаюць
Удалечыні туманы над палямі.
У алею цёмную ўваходжу я; скрозь кусты
Глядзіць вячэрні прамень, і жоўтыя лісты
Шумяць пад нясмелымі крокамі.
І незразумелая туга націскаюць ужо грудзі маю:
Я думаю пра яе, я плачу і люблю,
Люблю мары маёй стварэнне
З вачыма, поўнымі блакітнага агню,
З усмешкай ружовай, як маладога дня
За гаем першае ззянне.
Так царства дзівоснага усёмагутны спадар -
Я доўгія гадзіны праседжваў адзін,
І памяць іх жывая дагэтуль
Пад бурай цяжкіх сумневаў і запалу,
Як свежы астравок бясшкодна сярод мораў
Квітнее на вільготнай іх пустыні.
калі ж, апамятаўшыся, падман я даведаюся,
І шум натоўпу людской спудзіць мару маю,
На свята нéзванную госцю,
Аб, як мне хочацца збянтэжыць весялосць іх
І дзёрзка кінуць ім у вочы жалезны верш,
Абліты горыччу і злосцю!..
