У густой траве прападзеш з галавой.
У ціхі дом ўвойдзеш, ня стукаючыся…
абдыме рукой, оплетет касой
І, станістая, скажа: «Добры дзень, князь.
Вось тут у мяне - куст белых руж.
Вось тут учора - павітуха вілася.
дзе быў, знікаў? што за вестку прынёс?
хто любіць, не любіць, хто гоніць нас?»
як бывала, забудзешся, што дні ідуць,
як бывала, даруеш, хто ганарлівы і злы.
І глядзіш - хмары удалечыні ўстаюць,
І слухаеш песні далёкіх сеў…
Заплача сэрца па чужым боку,
Запыт у бой - кліча і вабіць…
толькі скажа: «Бывай. Вярніся да мяне ". –
І зноў за травой званочак звініць…
12 ліпеня 1907
