1
рака raskinulasь. цячэ, сумуе ляніва
І мые берага.
Над беднай глінай жоўтага абрыву
У стэпе сумуюць стагі.
Аб, русь мая! мая жонка! У балюча
Нам ясны доўгі шлях!
Наш шлях - стралой татарскай старажытнай волі
Працяў нам грудзі.
Наш шлях - стэпавы, наш шлях - у роспачы бязмежнай,
У тваёй нудзе, аб Русь!
І нават мглы - начны і замежнай -
Я не баюся.
хай ноч. даімчыць. азарыўся вогнішчамі
стэпавую далеч.
У стэпавым дыме блісне святое сцяг
І ханскай шаблі сталь…
І вечны бой! Супакой нам толькі сніцца
Скрозь кроў і пыл…
ляціць, Стэпавая kobılitsa ляціць
І мне кавыль…
І няма канца! мільгаюць вёрсты, стромы…
Спыні!
ідуць, ідуць спалоханыя хмары,
Закат ў крыві!
Закат ў крыві! З сэрца кроў струменіцца!
Плач, сэрца, плач…
спакою няма! стэпавая kobılitsa
нясецца наўскач!
7 чэрвень 1908
2
мы, адна-другая, над стэпам у поўнач сталі:
ня вярнуцца, ня зірнуць назад.
За Непрядвой лебедзі крычалі,
І зноў, зноў яны крычаць…
На шляху - гаручы белы камень.
За ракой - паганая арда.
Светлы сцяг над нашымі паліцамі
Ня забушуеце больш ніколі.
І, да зямлі схіліўшыся галавою,
Кажа мне сябар: «Востры меч,
Каб нездарма біцца з татарва,
За святую справу мёртвым легчы!»
Я - не першы воін, не апошні,
Доўга будзе радзіма хворая.
Нутробу г для збедненай ranneyu
Mila іншы, светлая жонка!
8 чэрвень 1908
