Задебренные лесам стромы:
Калісьці там, на вышыні,
Секлі дзяды зруб гаручы
І спявалі пра сваё Хрысце.
Цяпер пастушыны пуга не свісне,
І песні не праспявае жалейка.
Толькі мох сырой з абрыву вісне,
Як ведзьмы збітая кудзелю.
Навекі беспрасыпным ценем
Вейкі імхоў опушены,
спяць, заспакоіць лянотай
Людской врагини - цішыні.
І чалавек сумнай чаплі
З балотнай купіны ня спудзіць,
Але ў кожнай ціхай, іржавай кроплі -
пачатак рэк, азёр, вы можаце.
І кроплі іржавыя, лясныя,
Родясь ў глушы і цемры,
Нясуць спалоханай Расіі
Вестка пра якія спальвалі Хрысце.
Кастрычніка 1907 – 29 жнівень 1914
