маёй маці
вецер верш, і слава зарывам
Ўвасобіла вунь тыя сажалкі.
Вунь і схімнік. кнігу зачыняючы,
Ён пакорліва чакае зоркі.
Але бяжыць шаша,
ўцякае ўбок…
дай уздыхнуць, POMED, Любоў да Бога,
ня храбусценне, пясок!
Славай золотеет зарывам
Манастырскі крыж здалёку.
Не павярнуць да вечнага спакою?
Ды і што за жыццё без клабука?..
І зноў цягне нястрымна
Ўдалеч з ціхіх месцаў
шлях шашэйны, прабягаючы міма,
міма манаха, сажалак і зорак…
Аўгусту 1914
