спусцілася імгла, туманамі багатая.
Ноч зімовая цьмяны і сэрцу не чужая.
Абдымае Сіры дух бяссілле працы,
самотны супакой, нейкая страта.
Як ўсочыш ты, чым душа хворая,
І, мілы сябар, чым уврачуешь раны?
ні ты, ні я скрозь зімовыя туманы
Не можам спець, навошта туга моцная.
І нашым Ці розумам паверыць, что когда-то
За чый-то грэх на нас накладзена гне?
І сам супакой тосклив, і нас да зямлі гняце
бяссільны праца, невядомасці страта?
22 лістапада 1899
