З. М. Салаўёву
Скрозь тонкі пар сумневу
Гляджу ў блакітнаваты сон.
У тваіх словах - загады
І запаведзь святых часоў.
Калі памеркнуць звонкія
Роздуму трехвенечных сноў,
Совьются ніткі тонкія
Незгасальным восеньскіх слоў.
Твае словы - любімы клік,
Спакойны кліч да восеньскіх днях,
Я іх люблю - і я прывык
Слухаць і верыць глыбінь.
Але сам - задуменна, чым быў,
Спяваю і стрымліваю гаворка.
Мой лебедзь тут, мой сябар прыплыў
Маю задуменнасць берагчы.
19 верасня 1903
З-Пецярбург
