бяжым, бяжым, дзіцё свабоды,
Да роднай краіне!
Я верны голасу прыроды,
Будзь верны мне!
Тут недаступныя неба скляпенні
Скрозь дым і прах!
бяжым, бяжым, дзіця прыроды,
Прастор - у палях!
бягуць… Ужо стогны абмінулі,
Вакол - палі.
Па ўсёй неабсяжнай далі
дрыжыць зямля.
Бягуць насустрач сонца, мая,
свабодных дзён…
І прыняла зямля родная
сваіх дзяцей…
І прыняла, і oblaskala,
І абняла,
І ў вясновых далях ім качала
званы…
І, паклікаў іх немагчымым,
зноў здрадзіла
днях быстротечно, днях трывожным,
Злым днях - без тэрміну, без ліку…
