Ноччу пыльнай легла
Дзяўчына ў белы труну.
Ноччу ўстала белая імгла,
Ніхто не чуў, слоў.
У словах шапацела каламута,
На словах спачывала сонь.
Толькі прывідам белы конь
Мог у тумане грывай узмахнуць.
І азначаючы ў небе раствóренном
Які праходзіць крокам паскораным
У блакітным, блакітным
Закрытае твар шчытом.
Тады нехта ўстаў за сталом
І сказаў: самавар!
Прынеслі паравое золата,
Расставілі белыя кубкі
І сталі сёрбаць і ганарыцца.
лета 1905
