празрыстыя, невядомыя цені
Да Цябе плывуць, і з імі Ты плывеш,
У абдымкі блакітных сноў,
невыразных нам, - Сябе Ты аддаеш.
Перад Табой сінеюць без мяжы
мора, поля, і горы, і лесу,
Пераклікаюцца ў свабоднай высі птушкі,
паўстае туман, алеют нябёсы.
А тут, унізе, у пылу, у прыніжэньні,
Угледзеўшы на імгненне несмяротныя рысы,
невядомы раб, выкананы натхнення,
цябе спявае. Яго не ведаеш Ты,
Ня адрозніш яго ў натоўпе народнай,
Не ўзнагарода усмешкай яго,
Калі ўслед пазірае, несвабодны,
Спазнаўшы на імгненне неўміручасць Твайго.
3 ліпеня 1901
