Я чакаў пад вокнамі ў цені,
Гатовы гінуць і смяяцца.
Яны пайшлі туды - адны -
кахаць, марыць і цалавацца.
Рука сціскала тонкі нож.
У лахманах, жабрак, быў я жалю варты.
Марыў пра шчасце і пра хлусня,
пра белых, цнатлівых русалак.
І, завагаўся, прабягала цень,
Спяшаўся рассеяны мінак.
Там цьмяна які нараджаецца дзень,
З прайшоўшым падобнае і непадобнае.
І вось яны - удваіх - адны…
ён шэпча, цісне, цалуе рукі…
І замер я ў маёй цені,
Раздушаны таямніцай шэрай нуды.
Верасень 1902
