Зноў бліжэй вячэрнія цені,
Ясны дзень дагарае удалечыні.
Зноў процьмы нетутэйшы бачанняў
Ускалыхнулася - плывуць - падышлі.
Што ж ты на вялікую сустрэчу
Не ўскрываць свае глыбіні?
Ці чуеш іншага папярэдніка
Несумненнай і блізкай вясны?
Ледзь ў змроку свяцільня завижу,
падымуся і, ня гледзячы, лячу.
Ты ж і ў змроку, мілая, бліжэй
Да нерухомага жыцця ключу.
14 Кастрычніка 1901
