…І зноў падыходжу да акна,
Закаханы ў мігатлівых сагу,
Нядоўга слухаць цішыню:
Iznemozhennый, зноў лягу.
Я на супакой сышоў ад дня,
І сон ганю, каб доўжыць маўчанне…
Днём нікому не шкада мяне, –
Мне ноччу шкада Мой боль…
Яно ў бяссоннай цішыні
Мне лье ўрачыстыя мукі.
І хто-то мілы, блізкі мне
Сціскае жаласныя рукі…
26 Кастрычніка 1903
