Да. М. З.
Мне снілася зноў ты, у колерах, на шумнай сцэне,
вар'яцкая, як запал, спакойная, як сон,
А я, зрынуць, схіляў свае калені,
І думаў: «Шчасце там, я зноў пакораны!»
але ты, Афелія, глядзела на Гамлета
без шчасця, без кахання, багіня прыгажосці,
А ружы сыпаліся на беднага паэта,
І з ружамі ліліся, ліліся яго мары…
ты памерла, ўся ў ружовым ззяннем,
З кветкамі на грудзях, з кветкамі на кучарах,
А я стаяў у тваім духмянасьць,
З кветкамі на грудзях, мэты, у руках…
23 снежні 1898
