Неадчэпна стаіць на дарозе,
Белы - глядзіць у марозную ноч.
Я - насустрач у глыбокай трывозе,
ён, хістаючыся, цураецца прэч.
Не адужаць марознага цуду…
Побач з ім вырастае удалечыні,
там, дзе камянёў ўздымаецца груда,
Блакітная царыца зямлі.
І царыца - ў маленні і трывозе,
Заручаная з холадам зім…
Ён - без жыцця стаіць на дарозе,
Я - насустрач, неўміручасць знемагаючы.
Але марныя несмяротныя сілы -
І царыцы свабоды ня шкада…
Святкуючы перамогу магілы,
Белы - глядзіць у марозную далеч.
16 снежні 1901
