На вясновым шляху ў церамок
Пералётны узляцеў і сеў ветрык,
Празвінеў залатой галасок.
Пастаяла яна ля ганка,
Пашукала дзвярнога кальца
І падняць не асмелілася асобы.
І сышла ў сіняватую далеч,
Дзе дымілася вясновая таль,
Дзе кружылася над лесам смутак.
Там - у бярозавым далёкім крузе -
Стары згінаў з бярозы дугу
І прыкмеціў яе на лузе.
Закрычаў і заскакаў на пні:
- Ты, прыгажуня, дакладна - да мяне!
Засумавала ў сваёй цішыні!
За каравыя пальцы ўзялася,
З барадой зялёнай спляліся
І з туманам лясным паднялася.
Так тужаць яны пра адно.
Так лётаюць яны адвячоркам,
Так брала шлюб вясна з ведзьмаком.
24 красавік 1905
