Балота - глыбокая западзіна
Вялізнага вока зямлі.
Ён плакаў так доўга,
Што ў слязах сышлі яго вока
І чэзлай травой парасло.
Але скрозь травы і трава
І белы пух смеженных павек -
Прабягае зялёная іскра,
Каб зноў згаснуць у балоце.
І тады кажуць у вёсках
Невядома адкуль прыйшлі
Ведзьмакі і калматыя ведзьмы:
- Гэта жартуе над вамі балота.
Гэта вабіць вас цёмная сіла.
І, калі яны так кажуць,
Старыя асяняць Сцяга хросным,
Пажылыя - смяюцца,
А ў дзяўчат - ясна бачныя
За плячыма белыя крылы.
3 чэрвень 1905
